UN CUT ขอโทษครับฟ้า 18 เป็นคุณมาโดยตลอด

UN CUT ขอโทษครับฟ้า 18

เป็นคุณมาโดยตลอด

“ฉันจะลบรอยมันให้” ตาคมฉายแววร้ายกาจออกมาจนฟ้าฝนอยากขยับตัวหนี “ฉันจะทำให้นายสะอาดเลยจินเป่า”

สิ้นเสียงนั้น เสื้อผ้าที่อยู่บนเรือนร่างของฟ้าฝนก็ถูกถอดออกแล้วโยนไปด้านล่างโซฟา คนทำไม่ได้สนใจว่ามันจะขาดหรือไปอยู่มุมไหนของห้อง มาเฟียตัวร้ายปรายตามองกายขาวนวลที่ไร้ตำหนิอย่างพึงพอใจ เขาจับร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะยืนตรงหน้า จ่อส่วนสำคัญเข้าที่ปากอิ่มทันที

“เคยใช้ปากให้มันด้วยนี่ ทั้งๆ ที่ปากนี้เป็นของฉัน” เขาว่า ก่อนจะไล้ส่วนปลายยอดที่ปากล่าง

ฟ้าฝนได้แต่กลั้นสะอื้น เขารู้สึกไร้ค่า ไม่ว่ากับใครก็โดนบังคับเสมอ

“ผมขอโทษ” เสียงหวานพร่ำบอกคำนี้ที่ร่างสูงไม่คิดจะรับมัน

“ฉันจะอภัย ก็ต่อเมื่อนายลบรอยของมันจากปากนายซะ”

“....”

“ทำสิ”

กายใหญ่ดันชิดปากอิ่มอีกครั้ง ฟ้าฝนสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะค่อยๆ อ้ารับส่วนร้อนขั้นเข้ามา ลึกลงเรื่อยๆ จนถึงลำคอ ความคับแน่นในโพรงปากทำให้ร่างบางต้องเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อสูดลมหายใจ ขนาดและความยาวที่แสนคุ้นชินเพราะปรนนิบัติให้มาเป็นปีทำให้ฟ้าฝนไม่นึกรังเกียจหรือรู้สึกเสียใจ ในหัวของเขาไม่มีภาพมโนที่ซ้อนทับกันเหมือนครั้งที่ทำให้นภดล เขาสามารถคิดถึงและครางชื่อที่ใจร่ำร้องได้เพราะคนคนนั้นอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

หน้าสวยค่อยๆ ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะช้า ดูดดึงแกนกายร้อนที่รุกรานปากน้อยๆ จนมันแข็งขึงยิ่งกว่าเดิม ลีลาการใช้ปากของเขาถูกสั่งสอนมาโดยคนตรงหน้า ทำให้รู้ว่าส่วนไหนที่หวังเหลาสู่รู้สึกดี และเมื่อทำตรงนั้นจะเพิ่มอารมณ์ของคุณชายมาเฟียให้พุ่งทะยานไปได้ถึงขีดสุด

“อาห์...เด็กดี เลียอีกหน่อยสิ”

เสียงแหบพร่าเพราะแรงอารมณ์ออกคำสั่ง ปากอิ่มละออกจากส่วนร้อน เปลี่ยนเป็นใช้ลิ้นนุ่มไล้เลียตั้งแต่โคนจรดปลาย ร่างบางเลียตามแนวเส้นเลือดที่เห็นชัดของส่วนใหญ่โต ไล่ลงทาที่พวงองุ่นด้านล่าง ดูดเลียไปพร้อมๆ กับใช้มือรูดแกนกายปรนเปรอร่างสูงด้วยความเร็ว

หวังเหลาสู่เชิดหน้าขึ้น ขยุ้มผมนุ่มอย่างลืมตัว เขาครางพึงพอใจในตอนที่ฟ้าฝนอมแท่งร้อนฉ่าเข้าไปสุดความยาวอีกครั้ง คราวนี้มือหนาล็อกคอบางเอาไว้แน่น

ปากกระจับยิ้มเจ้าเล่ห์ “จินเป่าอ่า...ฉันอยากเสร็จในปากนาย”

เป็นประโยคบอกเล่าที่มาพร้อมกับแรงกระแทก ฟ้าฝนครางอื้ออึงในลำคอเมื่อต้องรองรับความใหญ่โตที่สอดเข้ามาถึงภายในจนรู้สึกเจ็บ ตากลมคลอไปด้วยน้ำใสเพราะหายใจไม่ทัน ยิ่งในจังหวะที่ร่างสูงจะถึงจุดสุดยอดความถี่กระชันของจังหวะยิ่งทำให้คนรองรับแทบลืมหายใจ หยาดอุ่นร้อนถูกปลดปล่อยเข้ามา ความคาวและปริมาณของมันทำฟ้าฝนสำลักแต่ก็พยายามกลืนลงไปจนหมด

หวังเหลาสู่ผละออกห่างเล็กน้อยให้ร่างบางได้พักหายใจ ตาคมทอดมองน้ำขาวขุ่นที่ไหลลงมาจากมุมปากอย่างพึงพอใจ เขาเชยคางเรียวขึ้นแล้วยิ้มบางให้ใจคนมองเต้นระส่ำ

“น่ารักมาก จินเป่าของฉัน”

หน้าหวานที่แดงอยู่แล้วแดงขึ้นอีกเพราะความอาย ฟ้าฝนหลบตาคมของคุณชายหวัง ขาเรียวที่สั่นเทาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนตรงหน้าเจ้านายที่ตนรัก เขาค่อยๆ สอดแขนเข้าไปกอดเอวร่างสูงไว้ เบียดเรือนร่างขาวที่เปลือยเปล่าเข้าหา แนบชิดกันทุกสัดส่วน โดยที่คนเป็นนายเองก็ไม่ได้ว่าอะไร

“ผมเป็นของคุณคนเดียว อย่าใจร้ายกับผมเลยนะครับ”

“...”

“ผมยอมเขาทุกอย่างก็เพื่อคุณ เชื่อผมเถอะคุณชาย”

ฟ้าฝนเอ่ยตามความจริง เขารักหวังเหลาสู่ ยอมนภดลทุกอย่างก็เพื่อหวังเหลาสู่ ในใจรักมั่นคงต่อหวังเหลาสู่จริงๆ ไม่เคยเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย

“พิสูจน์สิ” คนโดนกอดเอ่ยเสียงเรียบ

“คุณจะให้ผมทำยังไง?”

“ทำให้ฉันพอใจ”

“แล้วแบบไหนคุณถึงจะพอใจ คุณชาย?” ฟ้าฝนถามย้ำ

ร่างสูงดันคนที่กอดตนออกแล้วนั่งลงบนโซฟา ตาคมมองฟ้าฝนนิ่งเหมือนรอให้เขาทำบางอย่าง วินาทีนั้นร่างบางถึงได้เข้าใจแจ่มแจ้งในสิ่งที่เจ้านายของตนต้องการ มันคือสิ่งที่เขาไม่เคยทำให้ไม่ว่าหวังเหลาสู่จะบังคับแค่ไหน ไม่ว่ากี่ครั้งเขาก็ทำหน้าไม่เต็มใจ

...มันคือการออนท็อป

ขาเรียววาดขึ้นคร่อมตักแกร่ง สะโพกอวบยกขึ้นเหนือแกนกายร้อนที่แม้จะปลดปล่อยไปแล้วหนึ่งรอบก็ยังคงผงาดไม่ยอมสงบ ช่องทางรักยังไม่ได้เตรียมความพร้อม ฟ้าฝนรู้ดีว่ามันจะต้องเข้าไม่ได้แน่ๆ เขาจึงเอานิ้วของตัวเองเข้าปาก ดูดเลียจนชุ่มก่อนจะค่อยๆ เอาสอดเข้าไปทางด้านล่าง ทางเข้าสีอ่อนแม้จะไม่ได้ผ่านการมีเพศสัมพันธ์มาเป็นเดือนแต่เพราะใช้เซกส์โฟนกับนภดลมันจึงไม่คับแน่นจนเกินไป ฟ้าฝนสอดนิ้วเข้าและกระตุ้นได้ง่าย ภายในบีบรัดเป็นอย่างดี

หน้าอกกระเพื่อมตามจังหวะการหายใจ เม็ดลูกเกดสีหวานยั่วยวนสายตานักล่า หวังเหลาสู่เลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย เขาใช้นิ้วชี้เขี่ยยอดทั้งสองจนแข็งเป็นไตก่อนที่ปากร้อนจะเข้าครอบครองให้ร่างบางกระตุกร้องครวญครางเสียงหวานด้วยความเสียวซ่าน

“อ๊ะ..อื้อ! คุณชาย...”

ร่างขาวแอ่นตัวเข้าหา ให้มาเฟียตัวร้ายปรนเปรอความสุขกระตุ้นอารมณ์สวาทให้ นิ้วที่ทำหน้าที่อย่างดีถูกถอนออก มันแทนที่ด้วยส่วนที่ใหญ่กว่าซึ่งจ่อทางเข้าพร้อมจะแทรกตัวเข้าไป

“คิดถึงฉันใช่ไหม?” หวังเหลาสู่เงยหน้าขึ้นถาม

ฟ้าฝนพยักหน้า “คิดถึงครับ”

หวังเหลาสู่ถามต่อ “อยากครางชื่อฉันมาตลอดเลยใช่หรือเปล่า?”

คราวหน้าหน้าหวานแดงซ่านยิ่งกว่ามะเขือเทศสุก คนตัวบางซบลงที่บ่ากว้าง กอดคอร่างสูงแน่นด้วยความอาย ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบให้กับคำถามของผู้นำตระกูลหวังที่แสนยิ่งใหญ่

และนั่นทำให้หวังเหลาสู่ยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ

“งั้นคืนนี้ ก็ครางดังๆ จินเป่าของฉัน”

“อ๊ะ!”

เสียงหวานอุทานอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ส่วนหัวของกายร้อนที่จ่ออยู่ด้านล่างก็ดันเข้ามาอย่างไม่ให้ได้ตั้งตัว ช่องทางสีหวานบีบรัดรุนแรงจนมาเฟียหนุ่มคำรามในลำคอ หวังเหลาสู่ไม่ใช่คนใจเย็นในเรื่องบนเตียงขนาดจะรอให้คู่นอนพร้อมรับตัวตนของเขาได้ มือหนาดึงร่างบางนั่งลงมาอย่างรวดเร็วจนฟ้าฝนน้ำตาไหลเพราะความจุกและเจ็บ เล็บจิกเข้าที่บ่าแกร่งจนได้เลือด แต่นั่นไม่สามารถดึงความสนใจของร่างสูงไปได้มากกว่าช่องทางรักที่ตอดรัดอย่างเอาเป็นเอาตาย

“อ่าห์ จินเป่าคนดี...ฉันรู้แล้วว่านายยังเป็นของฉัน” เขาเอ่ยเสียงพร่า มือก็ลูบสะโพกกลมอย่างพออกพอใจ

ฟ้าฝนยังคงสะอื้นฮักๆ “ผม..ฮึก! มีแค่คุณมาตลอด ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากเป็นนางบำเรอของคุณเลย” เสียงหวานแอบตัดพ้ออย่างน้อยใจ

มาเฟียหนุ่มไม่พูดตอบ เขาเพียงลูบหัวน้อยๆ ที่ซบอกตนอย่างปลอบใจ ยินยอมจะอยู่นิ่งๆ ให้ฟ้าฝนได้ปรับตัวรับกับสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในร่าง จนกระทั่งผนังนุ่มที่ตอดรัดอย่างรุนแรงค่อยๆ คลายตัวลง

เสียงทุ้มกระซิบที่ริมหูของฟ้าฝน “ขยับเร็วจินเป่า”

“ฮึก!”

“เร็วเข้า คนดีของฉัน”

คำพูดอ่อนหวานทำใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างไม่อาจต้านทาน สะโพงบางค่อยๆ ขยับขึ้นลงตามคำสั่งช้าๆ ในช่วงแรกยังคงเสียดและเจ็บเล็กน้อย ก่อนที่ความกระสันจะแล่นขึ้นตั้งแต่ปลายเท้าเมื่อส่วนร้อนแตะโดนที่จุดภายใน หน้าสวยเชิดขึ้นสูง เปล่งเสียงครางหวานให้หวังเหลาสู่ได้ยิน จังหวะรักค่อยๆ รุนแรงเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์ของคนทั้งคู่

ฟ้าฝนบดสะโพกเข้าหาความเป็นชายของเจ้านาย รับรู้ความรู้สึกที่ราวกับได้ครอบครองผู้นำตระกูลหวังไว้เพียงคนเดียว มันเต็มตื้น ยิ่งได้ยินเสียงคำรามต่ำอย่างพึงพอใจของร่างสูงในทุกครั้งที่สวนกายขึ้นมาก็ยิ่งมีความสุข มันเหมือนคนที่เขากำลังกอดอยู่ในตอนนี้คือของเขา เป็นผู้ชายของนายจางจินเป่าคนนี้เพียงคนเดียว

“คุณชาย อาห์ คุณชาย...”

“จินเป่าอา...เร็วอีกสิ”

เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นอย่างหยาบโลน ในห้องพักที่มีเพียงเขาสองคนเท่านั้น โลกทั้งใบราวกับเหลือเพียงแค่กันและกัน อ้อมแขนแกร่งกอดรักร่างบางอย่างหวงแหน เสียงครวญครางหวานหูดังต่อเนื่องอย่างเอาอกเอาใจ เพราะห่างกันไปนาน ยิ่งมาได้สัมผัสรสรักของอีกฝ่ายก็เหมือนน้ำมันที่ถูกราดลงบนกองไฟ ไม่มีอะไรจะหยุดความคิดถึงที่พวกเขามีได้

มาเฟียตัวร้ายประคองสะโพกบางไว้มั่นก่อนจะลุกขึ้นยืน ขาเรียวเกี่ยวเอวสอบด้วยความกลัวว่าจะตกลงไป ฟ้าฝนกอดแน่น ปากก็ส่งเสียงร้องอย่างสุขสมเมื่อหวังเหลาสู่ก้าวเดิน ทุกย่างก้าวมาพร้อมกับการกระแทกเข้าออก อยู่ในท่านี้ส่วนร้อนของคุณชายมาเฟียก็เข้าไปได้จนสุด มันทั้งลึก ทั้งเสียว จนฟ้าฝนแทบไม่มีสติหลงเหลือพอจะพิจารณาใดๆ ได้อีก

เขาไม่รู้ว่าสถานที่ที่ร่างสูงอุ้มพอตนไปนั้นไม่ใช่ห้องนอน แต่เป็นระเบียงห้องที่โล่งจนสามารถมองขึ้นมาจากข้างล่างก็รู้ได้ว่าเขาสองคนกำลังทำอะไรกัน และเพราะคอนโดแห่งนี้ถูกยึดครองแล้วโดยผู้นำตระกูลหวัง นอกจากบอดี้การ์ดของเขามันก็ปลอดผู้คน ความเงียบสงัดทำให้เสียงครางของร่างบางดังแหวกอากาศจนได้ยินลงไปถึงชั้นล่าง 

หวังเหลาสู่ถอนกายออกก่อนจะพลิกตัวฟ้าฝนให้เข้าหาราวระเบียง มือบางจับเล็กตรงนั้นเพื่อพยุงตัวก่อนจะเชิดหน้าอีกครั้งเมื่อเจ้ามังกรของคุณชายมาเฟียแทรกตัวเข้ามาบดเบียดภายในอีกครั้ง ร่างสูงขยับสานอารมณ์ต่ออย่างรวดเร็ว ฟ้าฝนรู้สึกตาพร่าเบลอ ความร้อนไปรวมกันที่ส่วนล่าง

เขาอยากปลดปล่อย ห้วงแห่งอารมณ์กำลังจะถึงจุดสูงสุด

“อ๊ะๆ คุณชาย...ผม อ๊ะ ผม...”

“อืม ฉันรู้”

“อ๊า! คุณ...อืมมมม”

มือหนาดันหน้าสวยให้หันมารับจูบที่ร้อนแรง หวังเหลาสู่กระแทกไม่ยั้งด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงเช่นเดียวกัน เขากอดร่างบางไว้แน่น ลูบคลำทุกสัดส่วนแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน

“จินเป่าเด็กดี อาห์..พูดสิว่านายรักฉัน” เขากระซิบสั่ง

“อื้มมมม คุณ...”

“พูดเร็วคนดี พูดดังๆ”

“ผม...รักคุณ...อ๊ะ! รัก..”

“ดังอีก ให้ฉันเชื่อว่านายมีแค่ฉัน ไม่ใช่คนสองใจที่เผลอไปรักคนอื่น”

“อ๊ะ!”

“อยากเสร็จไหม ถ้าตะโกนออกมา ฉันจะให้นายเสร็จ”

มือหยาบลูบเข้าที่ความเป็นชายสีหวานของฟ้าฝน คลึงส่วนหัวจนร่างบางแอ่นตัวแทบจะทนไม่ไหว แต่ก็ไม่ยอมให้สุขสมได้ง่ายๆ เพราะเมื่อไหร่ที่กายบางกระตุกเขาก็จะปิดไม่ให้หลั่งออกมาสร้างความทรมานพอๆ กับเสียวซ่านเพราะทางด้านหลังที่ยังคงกระแทกเข้าหาจุดสำคัญไม่หยุดหย่อน 

น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้ม รู้สึกทรมานราวกับจะขาดใจ เขาเริ่มทนไม่ไหวอีกต่อไป ฟ้าฝนต้องการหวังเหลาสู่ ต้องการปลดปล่อยเดี๋ยวนี้

“ได้..โปรด..ฮึก! คุณชาย ฮ๊ะ! อ๊ะ! ผมไม่ไหว...”

“แล้วยังไงล่ะ หืม?” หวังเหลาสู่ถามพร้อมกระแทกกายเข้าหาเร็วขึ้น

“ผม..ผมรักคุณ อ๊า!!! ผมรักคุณคนเดียวหวังเหลาสู่!”

กลับไปอ่านต่อได้ที่เด็กดี มีต่อ...

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1972282&chapter=19